اصولا دنیا مثل اون ادمی میمونه که تو یه مسابقه رقیبته و داره تمام تلاششو میکنه تا تورو بزنه زمین ، همه ادما تو زندگیشون هزار بار زمین خوردن ، اما سوال اینجاست چرا با وجود اینکه زمین میخوریم بلند نمیشیم ؟
یعنی همیشه وقتی آدماییو میدیدم که میگفتن دیگه نمیتونیم ، دیگه نمیکشیم و فلان همون لحظه تو ذهنم میومد که واقعا چطور میشه انقدر راحت عقب کشید ؟ البته که من جای اون ها زندگی نکردم و نمیتونم قضاوتشون کنم ولی هیچوقت نباید نسبت به سختی ها کم اورد
سن و سالی ندارم ، تجربه ای هم ندارم اما تو زندگی خودم به این رسیدم که اگر وقتی خوردی زمین بلند نشی ، اگر بلند نشی و خاک های روی لباستو پاک نکنی ، اگر لباساتو پاک نکنیو به راهت ادامه ندی ... دنیا هیچوقت هیچوقت هیچوقت منتظرت نمیمونه !
زندگی خوشگلتر از این حرفاس که بخوای انقدر راحت از دستش بدی ، پس آسون بگیر تورو به خدا !
و البته که در کنار همه این اتفاقات گاه گاهی هست که خسته میشیم ولی دقیقا همون موقع اس که باید به همین آیه خودمون و دلگرم کنیم که میفرماید :
| اِنّ مَعَ العُسْرِ یسْراً |
[ نفرمود که بعد از هر سختی آسانیست ، نگفت که قبل از هر سختی اسانی است ، بلکه فرمود : با هر سختی آسانیست ، پس چی از این دلگرم کننده تر واقعا؟
// به حکمتش دل بسپار .
